Nie spuszczę z tonu

Niektórzy twierdzą, że kampanią wyborczą do władz samorządowych emocjonują się zawsze i wyłącznie sami kandydaci. Jasne! Bo jak zaobserwowałam - potencjalnym wyborcom towarzyszy coraz częściej wściekła irytacja, a nazwiska ludzi sięgających po władzę, mnie przynajmniej nie kojarzą się pozytywnie... Albo nie kojarzą mi się wcale.

Za to pchają się na afisz, bo wychodzą pewnie z założenia, że powtórzone setki razynazwisko lub gęba z fałszywym uśmiechem nabiera znaczenia w miarę wchłanianej przez papier wilgoci, spalin i ulicznego kurzu. Nic bardziej mylnego...Papier jest cierpliwy, ale ludzi wkurza już szafowanie pieniędzmi na klajstrowanie miast „radosną propagandą”. Z klęski oplakatowania od dawien dawna kpiła sobie pogoda i przekorne społeczeństwo. A chociażby i ja, jako jednostka tego społeczeństwa. Mnóstwo wizerunków powiewało w strzępach, przedstawiając widok godny pożałowania... Jak widać, w większości przypadków - sława zdobyta na płocie jest ulotna i autorytetu się na niej nie zbuduje. Wyborców trzeba oswajać ze swoim dobrym imieniem, wzorową działalnością lub pracą.

Dawniej żaliliśmy się na arogancję władzy. Teraz grzeszą nią już nawet pretendenci. A najsmutniejsze w tym wszystkim jest coraz bardziej rozpowszechnione przekonanie, że jak w „Szansie na sukces” śpiewać każdy może, tak i każdy może sobie porządzić, jeżeli tylko poczuje ku temu bożą wolę. Ale przecież nasza władza jest jak kobieta i musi czuć się kochana...

Uwielbiam obserwować, jak miękną stalowe oblicza i tępią się ostre języki naszych VIP-ów, gdy tylko trafi się im publicznie odtrąbiony komplement. Ważniak wówczas przełknie każdy, nawet ten szyty najbardziej grubymi nićmi. Za to wszelka, zasłużona krytyka - staje mu kością w gardle. A że pyskaczami są często dziennikarze, można uderzyć w newralgiczny punkt, czyli ogłoszenia. Przypadki ogłoszeniowych szantaży trafiły już pod moje strzechy i są mi dobrze znane... Przypuszczam, że gdybym napisała artykuł zatytułowany „Coś, czego nie ma i nie będzie”, uświadomiłby niektórym, jak można sobie pogrywać z niesforną, czwartą władzą. Oj, brakuje chyba niektórym minionej epoki i dywanika u sekretarza od propagandy, by pismaków utrzymać w cuglach... 

Nie ma się co oburzać, bo doskonale wiem, że władza, aby funkcjonować musi mieć cieplarniane warunki, zaufanie, posłuszeństwo i miłość ogółu. Chciałaby być szanowana, otaczana podziwem, po prostu - kochana. Na to trzeba jednak solidnie zapracować, a nie robić z gęby cholewę, czy przekręty poza plecami społeczeństwa. A co gorsze za pieniądze tego społeczeństwa?! Społeczeństwu trzeba umieć spojrzeć prosto w oczy, bo czasy zastraszania jeżeli całkowicie nie minęły, to w każdym razie są już na wymarciu.

Wybaczcie mi , ale ja nie jestem w stanie pokochać skretyniałej i skorumpowanej władzy... Nie jestem w stanie pokochać rzeszy niedouczonych kretynów, którzy karmią nas fałszem i obłudą, a swoje uprawnienia zdobywają na lewych kursach i opłacanych przez społeczeństwo studiach zaocznych. Nie zamierzam tworzyć cieplarnianych warunków dla rozwoju pasożytów. I bez względu na to, czy podoba się to komuś czy nie, czy są z partii aktualnie rządzącej, czy akurat przejściowo opozycyjnej, dopóki sytuacja nie ulegnie radykalnej poprawie – obiecuję, że nie spuszczę z tonu!