Tęsknota nigdy nie gaśnie...

Pamięć o zmarłych, szacunek dla nich, zewnętrzne wyrazy czci są na pierwszym miejscu. Ten moment refleksji jest nam bardzo potrzebny. Zastanawiamy się, jak potoczyłyby się nasze losy, gdyby nadal byli z nami. Wspominamy wspólnie spędzone chwile. Zastanawiamy się, czy oprócz rozpaczy i bólu już nic nie po nich nie pozostało?

Pozostała pamięć. Ona jest najważniejsza. To ona pozwala nam współistnieć z tymi, którzy odeszli. To ich święto zmusza nas do spojrzenia za siebie i ogarnięcia serdeczną myślą ludzi, którzy byli nam bardzo bliscy, którzy nas kształtowali, mieli wpływ na nasze życie, albo tylko przez swoją obecność byli współuczestnikami naszej życiowej wędrówki. 

Kwiaty i znicze na grobach – to tylko symbol. W tym wszystkim najważniejsze są nasze myśli i wspomnienia. Odwiedzając groby bliskich, krewnych i przyjaciół – mamy wciąż poczucie nieodwracalności. Wyrzucamy sobie, że nie zawsze mieliśmy czas by ich wysłuchać, odwiedzić czy wesprzeć dobrym słowem. To przypomina o obowiązku, który tak pięknie wyraził ks. Jan Twardowski w jednym ze swoich wierszy: „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą”.

 

Odwiedzamy miejsca spoczynku nadszarpnięte zębem czasu. Często zaniedbane i zapomniane, milczące cmentarze. Przepełnione bólem i nie gasnącą tęsknotą. Po opuszczeniu ich i wkroczeniu w uliczny gwar, zapominamy o nich. Zapominamy tylko na pewien czas, bo kiedy znowu nadchodzi jesień, kiedy spadające liście szeleszczą pod nogami przywołując smutek i żal, kiedy zbliża się dzień pierwszy listopada – pojawiamy się w tych miejscach ponownie. I na nowo ożywają wspomnienia... Ale nigdy nie gaśnie tęsknota i ból za tym, co przeminęło i nigdy już nie wróci...