Nie mogę ugryźć się w język

Miłość do wykonywanego zawodu – to słowa, które praktycznie dzisiaj nic nie znaczą. Mogą wzbudzić co najwyżej wzruszenie ramion, bądź inne odruchy... Bo jak wynika z moich codziennych obserwacji, przykładowo: pracy urzędników, przedstawicieli służby zdrowia czy oświaty, (oczywiście, nie mam na myśli wszystkich), to przyznam szczerze, że chwilami zbiera mi się na pewien bezwarunkowy odruch...

 Bo kiedy słyszę, że dyplomowana pielęgniarka określa normalnego pacjenta mianem „psychol”, to trudno tu mówić o miłości do pracy. A zwłaszcza do pacjenta, nawet gdyby rzeczywiście z jego psychiką było „coś na bakier”. I w tym momencie nie mogę ugryźć się w język, tylko z całą pewnością stwierdzam, że „psychol”- to właśnie babsko w białym kitlu, które swoją pracę traktuje jak zło konieczne. Oj, trzeba zdrowia by chorować. A po takiej diagnozie można nawet „rąbnąć w kalendarz”. Co prawda, ja w tym przypadku mogłabym skonać, ale jedynie ze śmiechu! Nie z pacjenta, ale z durnego babsztyla, który „łyknął” co nieco fachowej wiedzy, tyle, że wciąż myli medyczne terminy. Brrr...

Ten sam odruch dopada mnie, kiedy z różnych źródeł dowiaduję się, że uczniowie molestowani są przez nauczycieli czy księży. To nie mieści się już w mojej głowie, bo kto kiedyś słyszał o takich przypadkach? Ale jak widać, miłość do wykonywanego zawodu ma różne oblicza... Chociaż przyznam szczerze, że w czasach młodości byłam bardzo zauroczona pewnym, swoim nauczycielem. Niestety, był tak poprawny, że za nic nie chciał mnie molestować. Marzyłam po nocach, żeby mnie choć uszczypnął, ale nie dziwię się, bo nie bardzo miał wtedy w co uszczypnąć. A nawiązując do księży, nigdy o tym nie marzyłam, chociaż mieliby wówczas co uszczypnąć. No, nie dosłownie... Mam na myśli zupełnie co innego. A chociażby na przykład to, że jako dziecko podczas spowiedzi skłamałam twierdząc, że nie jadłam śniadanie przed komunią. Jasne, że jadłam, ale moje nieczyste wyznania były tak głęboko skryte, że biedny księżulo musiał nieźle się namordować, żeby cokolwiek ze mnie wydusić. I wydusił... potwierdzenie, że nie jadłam śniadania. Czy miłował swoją profesję? Trudno powiedzieć. Raczej miłował „wyżymanie duszyczek”. 

Z urzędnikami przeróżnych instytucji miałam do czynienia już nieco później i mam do dzisiaj. Ci również niejednokrotnie pracują z przymusu. A jakże nudna jest ich praca! Fee... Upierdliwi petenci w kółko marudzą, aż do wymiotnego odruchu. Zasypują setkami pytań, które dodatkowo usypiają. Dlatego „urzędasy” nie chcą, ale muszą zaczynać dzień od małej czarnej, w południe robią poprawkę i kończą dzień tą samą używką. Bo przecież można zgłupieć, na widok niekończącego się „ogonka”! I nie ma kiedy pracować, kiedy przeszkadzają „nierozumni psychole”... Nie tak dawno, pewna urzędniczka trzymając w ręku nadgryzioną „paryską”, z pełną buzią pytała mnie w kółko „o co chodzi?”. Pomimo, że tłumaczyłam trzykrotnie. Może mam nazbyt wybujałą fantazję, ale skojarzyła mi się z automatem telefonicznym, który z ,,pieniężnego głodu,, powtarza: „wrzuć monetę, wrzuć monetę”. Wtedy też wzbudziło to we mnie niemiły odruch i to nie jeden!  

Co prawda, przedstawiciele wymienionych profesji ubolewają niby nad swoimi „ofiarami”, ale trudno przewidzieć czy wynika to z miłości do wykonywanego zawodu... A tak naprawdę, to powinny ubolewać władze instytucji, które reprezentują „miłośnicy” swoich zawodów. Bo co tu ukrywać? Przez takich „pracusiów” tracą tylko dobre imię. I zdecydowanie twierdzę, że w dzisiejszych czasach nie ma miłości do wykonywanego zawodu. Jest tylko miłość do pieniędzy. A to też wzbudza we mnie wszystkie odruchy, a najbardziej ten bezwarunkowy, o potocznym brzmieniu. I chociażby dlatego, za nic nie mogę ugryźć się w język...