Mam podgryziony patriotyzm...

Do refleksji nad słowem: patriotyzm – natchnęły mnie pewne, przypadkowo napotkane, uroczyste obchody rocznicy jakiejś tam bitwy. Obserwując część artystyczną w wykonaniu gimnazjalnej młodzieży, przed oczami stanęły mi szkolne uroczystości sprzed lat, w których wówczas, jako uczennica podstawówki brałam udział. Śpiewałam, tańczyłam, recytowałam wiersze... 

 I właśnie podczas tej uroczystości, przypomniał mi się wiersz Władysława Broniewskiego pt. „Bagnet na broń”, który kiedyś recytowałam z zadumą i ogromnym przejęciem – nie wspominając o tremie, która zżerała mnie przed publiką. Przypomniały mi się słowa pierwszej zwrotki: „Kiedy przyjdą podpalić dom, ten, w którym mieszkasz – Polskę”. Gdybym wtedy, myślała takimi kategoriami jak dzisiaj – od razu rzuciłabym za tymi słowami: „Może pożyczyć zapałek?”. I na tym zakończyłabym recytację. Ale wtedy Polska kojarzyła mi się z domem, rodziną, ojczyzną. Bo wpoiła mi to szkoła, lekcje historii, rodzice. Dziś, ten sześcioliterowy wyraz oznacza dla mnie tylko jedno: miejsce na ziemi i kraj taki sam, jak wiele innych

Większość może pomyśleć teraz: „Idiotka! Nie kocha Polski? Ma czelność mówić o tym publicznie w kraju, w którym większość społeczeństwa uważa się za patriotów?!”

W takim razie pytam: co mam kochać w tym kraju? Mam kochać korupcję, bo „biorą” już prawie wszyscy? Mam kochać nadętych bogaczy, którzy obojętnym wzrokiem z góry spoglądają na ubogich bliźnich, których nie stać nawet na chleb? Chociaż, człowiek biedny też jest patriotą, bo kocha kraj i rodaków, którzy żałują mu dwudziestu groszy na kajzerkę... Mam kochać rodzimych „mędrców”, którym nie obce są kolejne zmiany politycznych barw, a honor dla nich nic nie znaczy? Mam kochać strzępki kraju, który sprzedali władający nim oszuści? 

Wciąż zastanawiam się, czy słowo patriotyzm w przeciągu ostatnich kilkudziesięciu lat nie zmieniło swojego znaczenia? Dziś wielu młodych ludzi stanowczo twierdzi: „ Jestem patriotą”. Ale wystarczy popatrzeć, kto deklaruje ten skrajny patriotyzm... Dlatego pytam wszelkiej „maści” patriotów: dlaczego czujecie się nimi? Dlaczego deklarujecie tak wielką miłość do kraju i narodu, który jest niemalże na dnie? A może tylko wydaje się wam, że jesteście patriotami? Kochacie ten kraj, bo tu urodziliście się? Dla mnie to kiepski argument, bo na przykład: znalezienie normalnej pracy bez złodziejskich układów w Polsce - to cud. Pieniądze zarabiamy jedynie dzięki własnej inicjatywie, którą aparat państwowy próbuje zabić już w zarodku.

A więc, za co kochać mam swój kraj? Za brak pracy, za biedę, za drożyznę, za nędzne emerytury i renty? Za złodziejstwo na każdym szczeblu władzy, za brak opieki zdrowotnej, za dziesięć czy dwadzieścia procent cwaniaków, którzy żyją w luksusach i mają niczym nie uzasadnione wysokie pensje?! Dla mnie, to kraj bez przyszłości. Przegniła do cna klasa polityczna i zbutwiałe struktury administracyjne. Chorzy psychicznie u steru i skorumpowane wszystkie szczeble władzy. Durnota, a zarazem spryt partyjnych aparatczyków od „lewego do prawego” i brak możliwości wyeliminowania ich z życia politycznego?! 

Tak wygląda obrzydliwie ponury krajobraz Rzeczpospolitej drugiej, trzeciej, czwartej i każdej następnej. Jakież inne uczucie można żywić dla tego raju na ziemi? Dlaczego głosowanie ma być niby moim obywatelskim obowiązkiem? Nie zgadzam się z tym! Chcę prawa do pokazania, w którym miejscu i jak głęboko mam wybory, bo nie będę przecież wybierała pomiędzy ,,zgniłym jabłkiem, a robaczywym ziemniakiem”?!

Tak długo już trwa ten stan rzeczy, że nawet ciężko zastanowić się, czy mogłoby być inaczej. Myślę, że lepiej byłoby nie wybierać „na kadencję”, lecz zatrudniać. Słabe efekty lub nierzetelna praca? Zwolnienie. Dobre efekty? Premia. Potraktować państwo jak firmę, która ma być dochodowa. Być może wówczas „wybrańcy” wykazaliby wreszcie swój prawdziwy patriotyzm, bo ja swój już wykazałam... I doszłam do wniosku, że mam mocno zakorzeniony, ale bardzo podgryziony przez polityczno - patriotycznych „przebierańców”...