Nie pękaj babo...

Co tak naprawdę znaczy słowo równouprawnienie dla polskiej kobiety? Matki, żony, praczki, sprzątaczki czy też kochanki? Znaczy wiele, a zarazem jest bardzo bolesne. Tak samo dla babskich przeciwników, to temat bolący niczym wrzód na tyłku...Bo akurat na kobiecie spoczywa ciężar rodzenia dzieci (który do przyjemności raczej nie należy) potem jeszcze długoletnie wychowywanie potomstwa, wikt i opierunek. A jakby tego było mało, to i w pracy też za bardzo nas nie chcą, bo a to dzieciaki chorują i baby chodzą na zwolnienia lekarskie, a jak bachorów nie mają, to pewnie wkrótce będą miały itd.

A tu prawo do legalnej aborcji zostało przehandlowane przez polityków lewicy, chyba tylko po to, by podlizać się klerowi. Bo więcej znaczą głosy kilku biskupów, aniżeli protesty kilkunastu milionów polskich kobiet?! A żeby było jeszcze śmieszniej, to na dodatek najwięcej do powiedzenia w tej kwestii mają kobitki po wieku „skrobankowym" i emeryci „w stanie spoczynku”...

Ale o co kruszyć kopię, skoro ponoć to żaden problem! Bo według oficjalnych danych, liczba aborcji jest znikoma, a więc problemu nie ma. Niby nie ma, a jednak jest. I to ogromny, a za nim kryją się dramaty tysięcy kobiet. Bo jak kobieta nie chce dziecka, to znajdzie sposób by pozbyć się niechcianej ciąży. A pomagierów do tego w całym kraju jest mnóstwo – tylko trzeba mieć kasę. W większości gazet można znaleźć ogłoszenia o kompleksowych usługach ginekologicznych. Któregoś dnia z ciekawości zadzwoniłam pod pierwszy lepszy numer. - Który tydzień? Zabieg kosztuje dwa tysiące. Jak się pani zdecyduje, proszę dzwonić...

Nie muszę chyba wyjaśniać, że nie oddzwoniłam, bo takiej potrzeby nie miałam, ale nie wychodząc z domu, w ciągu pół godziny zafundowałam sobie aż sześć „zabiegów”?! Pantoflową pocztą natychmiast puściłam informację, że zbieram materiały do artykułu o aborcji. Kobiety, które odezwały się, błagały o anonimowość, bo wiadomo, że za to można trafić za kraty. W każdym bądź razie dowiedziałam się jak działa aborcyjne podziemie.

Potem zapytałam kilkanaście przypadkowo spotkanych kobiet w różnym wieku (młodych i tzw. dojrzałych), co sądzą o antyaborcyjnej ustawie? Wszystkie były przeciw. I ja też. Bo niby dlaczego ktoś ma za nas decydować? Włazić z buciorami w nasze intymne życie, prosto do łóżka, a nawet pod kołdrę? Kimże do diabła jesteśmy? Niewolnicami obecnego ustroju? A wreszcie można i zgłupieć, bo Kościół głosi, że nie wolno używać antykoncepcyjnych środków, bo to jest be! Może więc rzeczywiście lepiej zastosować się do rad naszych babek i prababek, które mówiły, że: „nie ma lepszego środka antykoncepcyjnego, niż szklanka wody” Ale nie przed, lecz zamiast...

Z mojego punktu widzenia, to do kobiety i jej partnera powinna należeć ta niezmiernie trudna decyzja. Tymczasem, tak naprawdę decydują o tym osobnicy w sutannach i bez, zajmujący i tak już kluczowe stanowiska w naszym państwie. A może by tak ujawnili, ile to ich bezimiennych owoców „zakazanej miłości” tuła się po polskiej ziemi? Nic z tego, statystyk nie prowadzą. A szkoda... To w takim razie niech dadzą naszym mężom zarobić więcej, a my kobiety, będziemy wychowywały sobie te nasze pisklaki na kolejnych roboli, a niewiasty na domowe kureczki. No, chyba, że nie lubimy mieszać w garach i marzy nam się zawodowa kariera...Ale któż godziwie nam zapłaci?!

Tak czy inaczej, kobiety nadal są dyskryminowane i co tu mówić o równouprawnieniu?! Dla większości kobiet – to temat bolesny, bo równouprawnienia w dosłownym brzmieniu tego słowa - nigdy nie było, nie ma i prędko nie będzie. A temat ten jest jeszcze boleśniejszy dla przeciwników „babskich spraw”, bo wciąż na nowo ożywa i jest rozdmuchiwany wszerz i wzdłuż. I słusznie! Żyjemy przecież w dwudziestym pierwszym wieku i nie pozwólmy sobie, aby ktoś ingerował w nasze życie! To my jesteśmy za nie odpowiedzialne. My decydujemy o doborze antykoncepcyjnego środka, a już na pewno do diabła o doborze partnera! Jak się poddamy, to jeszcze trochę, a zaczną nam ich dobierać.

Władza absolutna niestety nie zna granic, nie ma umiaru, a więc nie pozwólmy sobie, aby zaczęła skakać nam po głowach! Chociaż tak szczerze mówiąc, to już po części udało się jej to „brykanie”. Zapytam więc, po raz kolejny: co tak naprawdę oznacza feminizm dla polskiej kobiety? Nic. Bo z mojego punktu widzenia - kobieta w dalszym ciągu jest „puchem marnym”. A ile ją trzeba cenić, ten tylko się dowie... kto jej nie docenił?! A więc, Nie „pękajcie baby”! Prędzej pęknie ten bolesny wrzód na tyłkach naszych „polityków”. Wygramy, bo bez nas faceci, zarówno ci w sile wieku, i ci i w „stanie spoczynku” są naprawdę bezradni... I w ogóle bezużyteczni! I co? Zawrzało w polskim kotle przeciwników „babskich spraw”? A czy zabolało? Jak nie, to zapewniam, że zawrze, a dopiero później zaboli...