Nie jestem grzeczną dziewczynką

Nie rozumiem, dlaczego niektórzy twierdzą, że piszę wulgarnie... Nawet mój kolega, który jest najwierniejszym moim Czytelnikiem oznajmił mi wprost, że: „kobieta powinna łagodzić obyczaje”, a nie „dokładać” wszystkim po kolei. Figę prawda! Kobieta, zwłaszcza pisząca powinna odróżniać dobro od zła i być szczera. Czasami nawet do bólu. Dlaczego niby mam nie używać słów typu: „pieprznąć”, „rąbnąć”, „olać” itp. Przyznam szczerze, że najchętniej pisałabym tak, jak myślę... A ile wulgaryzmów pada z ust rodaków i rodaczek w mowie potocznej? Czasami więdną mi uszy... 

Uważam, że mój felietonowy wulgaryzm jest i tak delikatny. Niektórym przydałoby się naprawdę mocniej „dokopać”. Oczywiście słownie, bo ręcznie mi nie wypada. Chociaż często świerzbi mnie ręka i nie wiem, jak długo jeszcze uda mi się zaciskać pięść. A przy okazji i zęby... Nie rozumiem więc, dlaczego mam ograniczać swoje słownictwo? Tylko dlatego, że jestem kobietą? Przecież nie będę udawała grzecznej dziewczynki, kiedy złość we mnie kipi?! Zresztą, nigdy nią nie byłam. Już w wieku kilku miesięcy, dwoma ząbkami pogryzłam żyletkę. Nie wiem czy ze złości, czy z ciekawości? Och, gdybym wtedy znała te wulgarne słówka – dostałoby się tej żyletce...

Ale w wieku przedszkolnym potrafiłam już „łagodzić obyczaje”. Najczęściej łopatką do piasku, rękoma, nogami, a w ostateczności zębami. Z przyjemnością wjeżdżałam rowerkiem w największe kałuże i żałowałam, że nikogo nie ma w pobliżu. Malowałam kolorowymi kredkami po ścianach i meblach, uwielbiałam siedzieć na wierzchołkach drzew i... wydłubywać cyrklem na zdjęciach oczy wszystkim z rodziny, którzy „zaszli mi za skórę”.

W wieku szkolnym grałam z kolegami w „nogę”, brałam czynny udział we wszystkich bójkach z nimi, a na lekcjach puszczałam papierowe samoloty i pisałam sprośne wierszyki. To straszne, prawda? Takiej osobowości raczej kiecka nie pasuje... No cóż, co prawda ze wstrętem, ale czasami muszę ją założyć. Najważniejsze jednak, że wyrosłam z chuligańskich wybryków. No może nie do końca, bo czasami chętnie dziubnęłabym cyrklem jakiegoś cymbała, których pod dostatkiem u nas wzdłuż i wszerz.

A tak szczerze mówiąc, to wcale nie zmieniłam się. Bo niezbyt przyzwoite zachowanie, zastąpiło urozmaicone słownictwo. A to, że niektórym nie podoba się moje pisanie? Gwiżdżę na to. Nie mam zamiaru, tak jak robią to inni - głaskać kogoś w momencie, kiedy zasługuje na porządne wystrzelanie po pysku. Nie mam też zamiaru bronić kogoś, kto powinien gnić w pierdlu. I nie mam zamiaru zmieniać stylu pisania, by uszczęśliwiać zgorszonych Czytelników. I wbrew mojemu, najwierniejszemu Czytelnikowi, czyli mojemu koledze - będę „dokładała” każdemu, kto na to zasługuje.

Napiszę wprost, że np. nie lubię Murzynów, bo mają śmierdzący pot. Nie znaczy to, że jestem rasistką. Ale niby, dlaczego miałabym kłamać? A może jeszcze „przekazywać im znak pokoju”? Mam pisać, że ich kocham, jeżeli tak nie jest? Przecież mamy podobno nieograniczoną wolność słowa... Czytelnik musi wiedzieć o kim, o czym czyta i dlaczego. Dlatego będę „pieprzyła”, „rąbała”, a jak zajdzie potrzeba – to i „olewała”. Tak po prostu, bo nigdy nie byłam, nie jestem i nie będę grzeczną dziewczynką. Samo to stwierdzenie do czegoś przecież zobowiązuje. Prawda?