Jaka jestem, taka jestem

Jeszcze do niedawna myślałam, że nie mam talentu i nie potrafię pisać. I dosłownie przed chwilą zmieniłem zdanie... Uważam, że nie mogę nie mieć talentu, bowiem pisanie przychodzi mi z cholerną łatwością. A powiedziałabym, że nawet diabelnie łatwo. Skoro coś okazuje się taką prostotą, to nie może być chyba niczym szczególnym, prawda? Okazało się jednak, że nieprawda, bo pisaniem potrafię wywoływać nie tylko uśmiech czy oburzenie, ale refleksje i łzy... Nie jestem w stanie określić, ile czasu tracę na opracowanie strategii obsunięcia prawej czy też lewej nogi moim felietonowym bohaterom, co w konsekwencji powinno powodować ich upadki, ale najważniejsze, że zawsze dążę do celu bez względu na to, czy ze skutkiem czy bez... A więc, tylko takie są te moje problemy z pisaniem...

Wbrew temu, co sądzą niektórzy moi znajomi - felieton nie jest polityczną deklaracją, komentarzem, wymianą uprzejmości etc. Jest on kołem ratunkowym chroniącym Czytelnika przed osunięciem się w otchłań absurdu i bezmyślnym oddawaniem czci wszelkiej maści autorytetom. I moim zdaniem, felieton jest między innymi po to, by czasami zaatakować autorytety. Nawet te na stanowiskach, te z tytułami i orderami na piersiach, jeśli tylko robią źle i plotą głupstwa.

Wiem, że felietony mają wielu wrogów, także z tego powodu, że bywają dowcipne, bądź uszczypliwe. A dowcip w oczach ponuraków, to grzech śmiertelny. Zdaję sobie sprawę, że dowcip jest pewnego rodzaju bronią, ale czy wolno kogoś karać za legalne posiadanie jej? Jeśli czytający odnosi wrażenie, że jestem jakimś diabłem, który z widłami czyha na biednych ludzi, żeby ich wepchnąć do piekła - to albo czyta niezbyt uważnie, albo ma rację. I nie mam tu zbyt wiele na swoją obronę, bo rzeczywiście nie lubię ludzi aroganckich, którzy uważają, że wszyscy muszą im schodzić z drogi. Ale generalnie lubię ludzi.


I sądzę, że nie różnię się w tych upodobaniach od zdecydowanej większości. Wiem, że to o czym piszę nie zawsze się wszystkim podoba, ale felieton, to nie „panna do wzięcia” i nie musi się podobać. No i żyjemy „podobno” w wolnym kraju, i na szczęście zawsze można przerwać moją lekturę, żeby poczytać inną. Tę, w której nie ma kontrowersyjnych tekstów... To, że czasem zwracam szczególną uwagę na pewne dziwne dla mnie zjawiska, nie znaczy wcale, że sama jestem ideałem...

Dzisiejsze czasy nie sprzyjają zbytniej euforii i jeśli można coś ulepszyć, a nie tylko psuć, uważam, że należy podejmować takie próby. Ale, jeśli ktoś chce odczytywać z moich tekstów wyłącznie słowa krytyki pod swoim adresem, pewnie odczyta je nawet z prognozy pogody. A więc wszystkich, którym nie odpowiada mój „diabelski wizerunek”, ani moje „diabelskie” felietony - odsyłam do milszych i łatwiejszych lektur... Ja jednak zdecydowanie wolę diabelską felietonistykę, od śpiewania w chórze ,,aniołków” z rozczapirzonymi skrzydełkami. No cóż, taka jestem, jaka jestem...