Państwo wspiera patologię?

Myślę, że w obecnym świecie człowiek jako jednostka jest niczym. I nie ma żadnych praw?! Nie wspominając już nawet o prywatnych myślach czy uczuciach. Nosimy jakieś tam NIP-y, regony, kamery węszą w sklepach, na ulicach i cholera wie, gdzie jeszcze. Jednym słowem coraz bliżej nam do krainy Wielkiego Brata. Żyć nie umierać...

Ale wracając do owej jednostki, znowu skojarzyła mi się ona z pokrzywdzoną przez naturę istotą – czyli mężczyzną. Uważam, że niektórych pozbawiła świadomości własnych wartości. Tu mam na myśli pedofilów, a więc ograniczenie im praw jest wręcz wskazane. Kiedyś czytałam gdzieś, że podobno w Anglii wymyślono już dla nich nawet obroże z nadajnikami. Po to, by było wiadomo czy delikwent kręci się w pobliżu miejsca, w którym przebywają dzieci. 

Pedofilia napawa mnie obrzydzeniem, ale obroża wzbudza we mnie ogromne zainteresowanie. Bo gdyby tak jeszcze dołożyć kaganiec na pysk, kolczatkę i zacząć organizować wystawy dla „kundelków” - dopiero wszystko byłoby cacy! Myślę, że byłoby to skutecznym środkiem zaradczym nie tylko dla zboczeńców, ale i normalnych nieudaczników. Zwłaszcza tych, którzy atakiem wściekłości reagują na zawodowe niepowodzenia i do upadłego ujadają o swoich racjach. Tak moi mili panowie, to najświętsza prawda, że wasze najszczęśliwsze, lata trwają dopóty, dopóki nie odczuwacie jeszcze żadnego zainteresowania jakąkolwiek płcią.

 

No właśnie, skoro już jestem przy płci, mając na uwadze zarówno tę brzydką jak i piękną -  nasunęła mi się myśl o tradycyjnym modelu rodziny. Jak wszystkim wiadomo, prawidłowy model rodziny -  to mama, tata i dzieci. Wypadają się z niego samotne matki, chociaż nie rozumiem dlaczego, bo w większości doskonale sprawdzają się w roli „taty”, który albo poszedł w siną dal, albo mamie w porę udało się wyeliminować „przygłupa” z rodziny. Z tradycyjnego modelu wypadają też związki homoseksualne, wychowujące pociechy z adopcji. Dlatego też w niemal powszechnej opinii rodaków, stanowią skrajną patologię. I według mnie też. Wprawdzie nic mi do tego, ale nie oszukujmy się. Bo to, co w jednym przypadku jest deprecjonowane, w drugim jest godne pochwały. O zgrozo...

I tak, kiedy siostry zakonne zakładają rodzinne Domy Dziecka – to już ani trochę nie jest patologia, a wręcz przeciwnie – to szczyt poświęcenia, w przeciwieństwie do samotnej matki?!. Siostrzyczki – jak mi wiadomo -  prowadzą w Polsce dwa tego typu domy. Akurat oddalone od siebie o ponad sto kilometrów. W obydwu mieszka ileś tam osieroconych dziewcząt, dla których podobno jest to jedyna szansa na „normalny”, rodzinny dom. Jednopłciowe zakonnice mają status zastępczych rodzin i jako takie dostają od państwa dotację na opiekę nad dziećmi. I to dużo wyższą niż samotne matki?! W takim razie, proszę wytłumaczyć mi, czym różnią się w tym momencie? Według mnie niczym. Bo jedne i drugie są jednopłciowe?!

Zastanawiam się więc, dlaczego „zakonne matki’’ dostają więcej kasy? Wygląda na to, że wypadałoby rodzić dzieci i podrzucać je „siostrzyczkom”, a wówczas na bank będą miały zagwarantowany godziwy byt?!. Zaznaczam, że tylko byt, bo z wychowaniem i wzorcem do naśladowania bywa niekiedy różnie. Przykłady z życia mówią same za siebie, więc mój komentarz jest tu zbyteczny. A zatem nie oszukujmy się, bo Państwo wspiera wyjątkową patologię, bowiem dom prowadzony przez zakonnice, przynajmniej mnie -  ani trochę nie przypomina normalnego domu?! Co więcej, pojawia się problem podobny do tego, który neguje się w przypadku pomysłu adopcji dzieci przez homoseksualistów? Bo skąd te biedne dzieciny mają wiedzieć, kto jest mamusią, a kto tatusiem? Nie, no dla mnie to wszystko jest po prostu absurdem...

I z mety nasuwają mi się pytania: dlaczego ,,siostrzyczki” tworzą rodziny zastępcze tylko dla dziewczynek i kim zostaną ich „córki”, kiedy dorosną? Można by tu długo polemizować, ale wydaje mi się, że nie przyniesie to żadnego rezultatu... Dlatego śmiem przypuszczać, że w obydwu przypadkach - zarówno zakonnic jak i homoseksualistów – być może wkrótce zaginie tradycyjny model rodziny... A może lepiej byłoby dać dzieciom prawo wyboru? Bo być może wolą same mamusie, albo tylko tatusiów? Ale o czym tu mowa... Każda jednostka, bez względu na płeć jest niczym i nie ma żadnych praw, bo państwo wspiera wyłącznie silne grupy. I to najczęściej największe „modele”, pomijając już te rodzinne... Wobec powyższego, zastanawiam się często, czy słowo patologia jest równoznaczne z normalnością? Skoro tak....

Ach,  zapomniałam, że ja też jestem tylko jednostką, a więc moje rozważania są na nic. Ale przynajmniej jestem szczęśliwa z tego powodu, że nie mam nic wspólnego z „modelami”...

I nawet zaczyna podobać mi się to życie w krainie Wielkiego Brata, tylko wydaje mi się, że jego bystre oko zaczyna atakować katarakta. A najbardziej boję się tego, że lada dzień oślepnie zupełnie. Ale byłyby jaja...Tyle, że dla nas, bo dla biednych, osieroconych dzieci na pewno nie.