Dwunożne indywiduum

Kiedy siadam do pisania felietonu, przez moją głowę przewijają się tysiące najróżniejszych myśli. Nie wiem dlaczego, akurat teraz skojarzyło mi się porównanie psa z mężczyzną. Może dlatego, że nie raz słyszałam deklaracje: „będę ci wierny jak pies". Chyba i koń uśmiałby się z tego! Zdecydowanie częściej w życiu sprawdza się powiedzenie: „Wredny, jak pies”...

Może to porównanie psa z facetem jest niezbyt trafne, bo podobno pies jest najlepszym i najwierniejszym przyjacielem człowieka. Dla wyjaśnienia - pies, to owłosione, czworonożne stworzenie, czasem nawet zapchlone, z którym trzeba przynajmniej dwa razy dziennie wyłazić na spacer i na czas dać jeść, żeby nie zdechło z głodu. W zamian za to, indywiduum odwdzięcza się psią miłością, czyli merdaniem ogonka, lizaniem po twarzy, co mnie akurat nie sprawia zbytniej przyjemności...

Ale nie są to jedyne korzyści płynące z posiadania czworonoga, bo pies to najlepszy kompan wszelkich wypraw. Można z nim pójść np. do lasu, czy parku. I nie dość, że nie pogardzi spacerkiem, to w razie czego obroni przed ewentualnym atakiem gwałciciela. Pies to naprawdę wspaniały przyjaciel, tyle, że często łazęga jak jasna cholera. Po tułaczce wraca wymęczony, śmierdzący, ale jakże szczęśliwy?! I gdzie ta wierność?! A co wspólnego ma z tym takie indywiduum, jak mężczyzna? A no chociażby to, że skoro nawet pies do końca nie jest wierny, to co dopiero facet?

Pomijając jednak ten fakt, wcale nie trudno jest mi doszukać się innych podobieństw między czworonogiem, a „dwunogiem”. Zarówno jednemu, jak i drugiemu trzeba podstawiać michę pod mordę. I właśnie chyba tylko za to, jeden i drugi na swój sposób nas kocha... Mężczyźnie też zdarza się ujadać jeszcze głośniej niż psu i chyba nie pomógłby nawet najciaśniejszy kaganiec. Zdarza mu się też wracać do domu po tygodniowej „delegacji”, tyle, że wówczas nie chce mu się już tak jak psu - merdać na powitanie „ogonem”. A jeśli już od czasu do czasu zamerda, ma to nieco inne znaczenie, no i bywa, że ogonek zbyt szybko opada...

Znalazłam jednak pewną różnicę między nimi. Faceta za nic w świecie nie uda się wyciągnąć na chociażby najkrótszy spacer, bo przez cały czas będzie tak jęczał, jakby miał czyraki pomiędzy dwoma, dużymi palcami nóg... Ale na szczęście ma jednak trochę przewagi nad psem. Przynajmniej nie zadziera nogi, mijając każde drzewko czy najmniejszy krzaczek i nie obwąchuje kół samochodu...

A tak naprawdę, to mężczyznę chyba łatwiej mi porównać do kota niż psa. Bo każdy kiciuś czy to puszysty pers, czy też zwykły dachowiec – to niesamowity leniuszysko. Lubi wygrzewać się w domu, lubi być głaskany i przez wszystkich obsługiwany. Może tydzień leżeć na kanapie, pod warunkiem, że bezustannie będzie głaskany po grzbiecie. W przeciwnym razie, potrafi wyciągnąć swoje pazurki. Chociaż kot też niby jest wierny człowiekowi, też go wielbi, ale tylko wtedy, kiedy to wielbienie mu się odwzajemnia. Jednak, kiedy „kotkowi” znudzi się ta jedna, w kółko głaszcząca go rączka, bez mrugnięcia okiem odejdzie, nie oglądając się za siebie. Jedyne co po nim zostanie, to zapach w mieszkaniu i podrapane ręce...

Dlatego zawsze wcześniej, ot tak dla profilaktyki - należałoby zagłaskać kotka na śmierć... Mogłabym przytoczyć jeszcze wiele porównań mężczyzny z innymi zwierzętami, czy doradzić jak postępować z dwunożnym „indywiduum”... Ale po co mam drażnić przedstawicieli płci brzydkiej... Czasami się przecież do czegoś przydają, prawda?