Chyba nie wszystko rozumiem...

Doskonale zdaję sobie sprawę, że żyjemy w kraju, gdzie głupota goni głupotę. Ale, że żyjemy w kraju, gdzie o losie chorego społeczeństwa decydują według mnie jacyś niedouczeni lekarze, to chyba jakiś absurd?! Tym razem nie „przeginam” bo moja diagnoza jest jak najbardziej trafna. Jasne, że nie dotyczy wszystkich, ale większości na pewno. Bo jak określić lekarza orzecznika, na dodatek kobietę, do której zgłasza się pacjent bez nogi, mający wydaną ponad trzydzieści lat temu decyzję o niezdolności do pracy i przyznaną rentę? Pani doktor najpierw każe mu zdjąć spodnie, długo i uważnie ogląda dwudziestocentymetrowy kikut obciętej kończyny i wysyła do ortopedy wstrzymując wypłatę dotychczasowej renty?!

 Ja wszystko rozumiem. Rozumiem, że pod wpływem przenikliwego wzroku i dotyku kikuta delikatną rączką pani doktor, położona w jego pobliżu pewna część ciała mogła przybrać jego grubość i wielkość, ale czyżby kobieta, zapewne z długoletnią praktyką nie rozróżniała dwóch części ciała?! I tylko w tym celu odesłała pacjenta do innego specjalisty?! Przepraszam, ale ja kobieta, wątpię w jej kobiecość... A jeszcze bardziej w jej znajomość anatomii ciała człowieka. Czyżby podczas wykładu na temat dolnych partii ciała zakrywała rękoma oczy, bądź dłubała w nosie? Chyba do jasnej cholery nie jest zakonnicą? Ale i ta pewnie szybciej odróżniłaby te dwie części ciała, nawet bez zdejmowania spodni… Co więc, ma potwierdzić drugi „fachura”, czyli ortopeda? Że pacjent rzeczywiście nie ma nogi? Że zastępująca ją proteza jest prawdziwa, a nie podrobiona na czas wizyty u lekarza orzecznika? Że kikut, to ten z boku, a nie po środku? A jeśli nie daj Boże ortopeda też będzie kobietą i stwierdzi na przykład, że kikut odrasta pod wpływem dotyku? Tylko strzelić sobie w łeb…

A wreszcie, co to za orzecznik, który najczęściej nie zaglądając do karty historii choroby, odsyła do innej „rasy” specjalistów, bądź wydaje orzeczenie „zdolny do pracy”. I to najczęściej niezgodnie ze stanem faktycznym zdrowia?!. Nazwałabym go „zaprzecznikiem” swojego zawodu i szczęściarzem z tytułu złapanej „fuchy” w ZUS-ie… Wracając do takowej wizyty, kontroli czy innej cholery – niemalże każda ma identyczny schemat. „Zaprzecznik” w białym kitlu co pięć, góra dziesięć minut wydziera się ze swego gabinetu jak zepsuta radiostacja: „Następny proszę!”. Nie spogląda na schorowanego „intruza”, bo akurat bryle spadły mu na kichawę, więc i tak by go nie dojrzał. Następnie zadaje całkiem rozsądne i zasadnicze pytanie o dolegliwości. W tym czasie miętosi w łapskach kartę informacyjną przebiegu leczenia. A kiedy „spowiednik” wyduka już wszystkie schorzenia, orzecznik namiętnie ślini paluchy i udaje, że przegląda papierzyska. Od niechcenia rzuca okiem na pierwszą stronę, bo gdyby przejrzał wszystkie z pewnością dostałby oczopląsu. A zresztą, po co ma męczyć wzrok gryzmołami kolegów czy koleżanek po fachu, kiedy pacjent opowiedział o sobie już wszystko?

Potem dla zasady mierzy ciśnienie albo i nie, bada czy tętno jest miarowe, no i dla przyzwoitości niektórych osłuchuje. To osłuchiwanie (może bezpodstawnie), ale dziwi mnie w przypadku, kiedy ktoś cierpi np. na dyskopatię odcinka lędźwiowego, a nie na dychawicę oskrzelową... Wracając do dalszej części badania, pacjent musi położyć się na kozetce i zgrzytając zębami posłusznie wykonać polecenia: „Nóżka w górę! Nóżka w bok! Obie nóżki w górę! Wyżej nóżki proszę!” I to nie tylko w przypadku chorego kręgosłupa, ale nawet po operacji żylaków odbytu. Kolejnym rytuałem są ukłony przed panią czy panem doktorem. Tego typu akrobacje są też na polecenie: „Skłon do ziemi i rączkami dotykamy podłogi”. A to, że pacjent nie może powrócić do pionu, za przeproszeniem gówno obchodzi orzecznika, bo zajęty jest wpisem: „Pacjent nie jest niezdolny do pracy, nie kwalifikuje się do renty”. Brrr, ta pisownia... I po cholerę ten chory człowiek tyle razy się „kłaniał”? Moim zdaniem, po tych wszystkich głupawych wyczynach może i rzeczywiście nadaje się do pracy, ale jedynie w cyrku, bo pierwszy egzamin kwalifikacyjny przeszedł już w gabinecie orzecznika.

Ilu wyśmienitych cyrkowców można by wyłapać po takich komisjach (oczywiście na czele z lekarzami). Zastanawiam się, czy pacjenci zamiast uganiać się po ZUS-ach, „małpować” w gabinetach orzeczników nie powinni skorzystać z jakiejś zajęciowej terapii... To oczywiście dla tych, którzy chcą powrócić do zdrowia, bądź wyrwać się ze szpon nałogu. Ostatnio nawet dowiedziałam się o jakimś konspiracyjnym terapeucie, który uzdrawia schorowane duszyczki uzależnione od ,,wyskokowych napojów”. Gabinet działa podobno potajemnie, a terapia polega na… Nie zgadniecie. Na grach komputerowych! A ściślej na dwóch, bo „pacjenci” niewiele już „kumają”. I nie widzą już białych myszek, ale na przykład strzelają do pojawiających się i jeszcze szybciej znikających kaczuszek, bądź zamieniają się w ludzika-liliputa i pokonują najróżniejsze przeszkody w poszukiwaniu skarbu. Niestety, w tych grach za cholerę znaleźć go nie mogą. Ale za to, udaje się im to od razu po wyjściu z gabinetu… Ech, chyba jednak nie wszystko do końca rozumiem, bo nasz kraj zalewa już całkowita głupota...